Column: Groen doen, maar rood staan

Gisteren liep ik in het begin van de avond buiten op het erf. Ik kon de lente al ruiken. Het is een specifieke geur, vermengd met de luchtvochtigheid, die ik altijd associeer met het voorjaar. Voor mij kan het niet snel genoeg gaan, ik ben de vervelende regen meer dan zat. Ik kijk ernaar uit om buiten op het land bezig te zijn, met vogels die door de lucht vliegen en de tuin die in bloei staat. Zelfs de mest op het land met zijn 'onaangename' geur is welkom. Ik ben klaar met de winter.

Ook ben ik klaar met het voor de muziek uitlopen. In Den Haag denken sommige demissionaire ministers nog steeds dat ze nieuwe regels en beleid kunnen doordrukken. Ze duwen gewoon keihard door, maar ze vergeten het belangrijkste: het geld om dit alles te bekostigen. Dat geld is er namelijk niet. We zitten in onze fractiekamer wanneer de eerste begrotingswijziging op de agenda staat voor de vergadering van de provinciale Staten.

Er ontstaat een gesprek in de fractie. Het is altijd leerzaam om te horen hoe iedereen op zijn eigen manier de zaak bekijkt, met zijn eigen expertise.

Ook hier ligt een coalitieakkoord ter tafel, waarin de afspraken staan die we hebben gemaakt en hoe de provincie het geld gaat uitgeven. Het is prima om geld uit de reserves te halen om iets te bekostigen, maar het is wel opmerkelijk dat er geen dekking komt vanuit Den Haag.

Dus hoe kan het demissionaire kabinet opdracht geven tot de uitvoering van nieuwe regels/beleid terwijl de financiën ontbreken? Laat dit even op je inwerken. Meer regels, maar geen geld. Hoe dan… Daar maken heel veel mensen zich terecht vreselijk boos over.

Weidepremie

De fractievergadering is voorbij, we hebben ons standpunt ingenomen en het verantwoordelijke fractielid zal een betoog schrijven voor onze inbreng tijdens de vergadering van de Provinciale Staten.

Ondertussen maken we thuis ook alles in orde. We hebben ons verdiept in de extra vergoeding voor de weidepremie. We voldoen aan de voorwaarden op ons bedrijf. Dat zou betekenen dat we extra beloond worden voor onze inspanningen op het gebied van weidegang. De koeien moeten dan minimaal 1.500 uur per jaar in de wei grazen, met maximaal 5 melkkoeien per hectare op de beweidbare percelen.

Natuurlijk moeten we daar wel monitoringkosten voor betalen, dus weer extra kosten, maar hopelijk wordt de bonus dan uitbetaald. Dan komt het voor iedereen weer goed. Ook vullen we tijdens de koffie de kringloopwijzer nog in. Alles klopt, alle cijfers staan in het groen. Bij onze melkverwerker moet het voor 1 maart ingevuld zijn, dus dat is weer een taak afgevinkt.

Compliment

Ons vakantiehuis staat weer leeg. De gasten hebben uitgecheckt en een prachtige bos bloemen achtergelaten als dank voor het heerlijke verblijf. Daar word ik blij van. Nu heb ik een paar weken de tijd voor groot onderhoud. Ik heb nog latexverf staan en kan de muren weer gaan verven. Alles weer klaarmaken voor het nieuwe seizoen. Zo doe ik één keer per jaar groot onderhoud, dan blijft alles mooi en netjes.

En als de nieuwe gasten dan komen inchecken, is het vaak: 'Wat een mooi huis, het lijkt wel nieuw gebouwd.' Dan weet ik dat ik mijn werk goed heb gedaan en dat is het startsein voor het nieuwe seizoen. Een seizoen vol met gasten die plezier komen maken op de boerderij in het groen. Ze helpen mee op de boerderij, we vertellen wat we doen en waarom we het zo doenm en elke keer gaan de gasten naar huis met een andere kijk op het boerenleven.

Het gastenboek staat vol met complimenten over hoe fijn en informatief de rondleiding was, hoe ze hebben genoten van de dieren in de wei die ook voor het vakantiehuis grazen. Soms hebben ze geluk en zien ze een kalf geboren worden in de wei. Laten we hier van blijven genieten, dan lijkt het net of er niets aan de hand is... Totdat de telefoon weer gaat of je de krant openslaat en terugkeert naar de werkelijkheid.

----------------------------------------------------------------------

Ingrid de Sain is melkveehouder in Schellinkhout (NH)
en fractievoorzitter BBB Noord-Holland