Column: Plannen en planten

Elk jaar weer een hele kluif. Omdat de 70 ha die we gebruiken verdeeld zijn in 35 stukjes. En omdat het hele grondverhaal hier sowieso ingewikkeld en onduidelijk is. Want toen de mensen na de val van het Communisme hun grond terug kregen, werd het niet ingemeten. Dat moesten ze zelf laten doen. Waar natuurlijk niemand geld voor had. Een deel van onze grond hebben we dit jaar zelf in laten meten, maar dat was haast nog een grotere klus dan het hele subsidieverhaal. Ik ben blij dat Michel zich daarover ontfermt allemaal. Hij liever dan ik. Dan doe ik toch liever de kinderen.

Staatsstoeterij

Met wie ik nu dus voor het raam sta om te kijken hoever we kunnen kijken. Hoewel mijn oog al snel weer getrokken wordt naar het erf van de buren beneden; van de staatsstoeterij. Wat er zo mooi en verzorgd uitziet! Geasfalteerde weggetjes die tussen keurig onderhouden gazonnetjes door lopen. Met als afscheiding helder wit geverfde stoepranden. Een oude paardenwagen met houten wielen. Metershoge coniferen hier en daar. Misschien nog wel vanuit de tijd van het Communisme. Toen de stallen waarschijnlijk ook al zo mooi wit geverfd waren. En de stoeterij haar hoogtij vierde.

Ik zie nu geen hengst lopen. Die zijn waarschijnlijk allemaal binnen. Of misschien al wel de hort op, verdeeld onder de dorpen in de provincie. Om hun diensten te bewijzen. Het enige teken dat er überhaupt iets agrarisch te doen is beneden, is een eenzame blauwe trekker die geparkeerd staat. “Kijk, een Ford trekker.” “Nee mam,” wordt ik gecorrigeerd door onze oudste, “dat is een New Holland.”

Lelijke kuilbulten

Ik ben jaloers. Was ons erf maar zo netjes en verzorgd. Iets dat we zelf ook wel heel graag willen, maar wat er maar niet van lijkt te komen. Vorig jaar hadden we besloten om van het stukje grond vooraan de weg een weilandje te maken, voor drogen of pinken. Met wat boompjes eromheen. Een mooi gezicht als je aan kwam rijden. Ik zag het al helemaal voor me. Tot het natte najaar roet in het eten gooide en we dat stuk grond nodig hadden om onze bietenpulp neer te gooien. Simpelweg omdat de vrachtwagens door de modder niet verder konden komen. Waardoor er nu dus allemaal lelijke kuilbulten liggen, met stukken los gewaaid plastic en onkruid er tussendoor.

Kapotte machines

Natuurlijk weten we dat het tijdelijk is. Dat we hopelijk dit jaar nog meer erfverharding kunnen maken en dat er dan eindelijk ook boompjes en struiken geplant kunnen worden. Dat we ons weilandje aan de weg kunnen maken. En de boel eindelijk een beetje netjes kunnen maken. Maar dan moeten de trekkers en machines ook wel een beetje meewerken. Want we hebben dit voorjaar onze portie reparaties wel weer gehad.

Tijdens het luzerne inkuilen ging tot drie keer toe de aftakas kapot, waardoor we uiteindelijk de aftakas van de giertank erop moesten zetten, waar je geen bochten mee kunt maken. En dan de gifspuit. Die bleek, ondanks de anti-gel, toch bevroren te zijn geweest. Halsoverkop hier een nieuwe Poolse spuit gekocht. Moesten we die voor gebruik eerst nog helemaal nakijken of alles wel goed was. Al een paar keer een lekke band bij de mengvoerwagen (net toen ie helemaal vol zat natuurlijk). En om de haverklap een trekker kapot. Maar goed dat we nu vijf trekkers hebben. Dan is er altijd wel eentje die het doet, haha. Gelukkig is het inkuilen en het spuiten in ieder geval achter de rug.

Mastitisprobleem

Nu de subsidie nog afhandelen en dan is er weer rust in de tent. En tijd om plannen te maken; wat gaan we (moeten we) als eerste aanpakken? Het mastitisprobleem wordt namelijk steeds groter. Nu al twee maanden achter elkaar een boete gehad (de laatste keer was het celgetal 800.000) en zelfs een waarschuwing. Toen hebben we meteen maar eerst de probleemkoeien apart gezet; twintig stuks!

Door ruimtegebrek werd het een klein stukje van de stal met een enorme uitloop. Je moet iets. Die koeien melken we nu als laatste en in een apart tankje. Maar gelijk de eerste dag ging het tankje al kapot: alle melk bevroren! En nu moeten we die met de hand roeren. Dat schiet natuurlijk ook niet op. Het celgetal zal zo snel mogelijk omlaag moeten. Maar hoe? Hopelijk zullen de ligboxen die we willen maken daar al een heel eind mee helpen. Maar leuk is anders.

Veel geld

We horen klompen in de hal. Michel is klaar. De kinderen rennen de trappen weer af. “Het viel mee,” zegt hij. Wat betekent dat hij er waarschijnlijk nog ‘slechts’ een paar dagen druk mee zal zijn. Gelukkig. En hopelijk is dan alles goed ingediend. Want met 140 euro per hectare is het toch een hele klap geld. Dat we goed kunnen gebruiken. Voor erfverharding, ligboxen en hopelijk een heleboel coniferen.