Selectie op melkproductie doet aantal zoolzweren toenemen

Van der Spek kreeg de gegevens van veel Holsteins die geregeld werden bekapt. Bij die koeien beoordeelden de klauwbekappers de gezondheid van de klauwen. Die gegevens koppelde Van der Spek aan de stamboekgegevens waardoor ze kon berekenen welk deel van de klauwgezondheid erfelijk was.

Voor zes belangrijke klauwaandoeningen vond ze een erfelijkheidsgraad van tussen de twee en 14 procent. „Dat is een laag percentage. Ook omgevingsfactoren, zoals de diervoeding en de stalvloer, hebben invloed op de klauwgezondheid”, stelt Van der Spek.

Kostenpost

Door de lage erfelijkheidsgraad kost het veel tijd om de klauwgezondheid langs genetische weg te verbeteren. Door stieren te selecteren die minder zoolzweer vererven aan hun dochters, kan een toename in zoolzweer worden voorkomen of zelfs teruggedrongen.

En dat is interessant voor de melkveehouders, want klauwproblemen vormen een grote kostenpost en welzijnskwestie. Van der Spek: „Boeren willen er dus graag wat aan doen. In de praktijk kan dat ook, want de fokkerijbedrijven geven inmiddels met een fokwaarde aan hoe hun stieren presteren op het gebied van klauwgezondheid.”

Lagere productie

Toch zit er ook een prijskaartje aan het selecteren op klauwgezondheid; de melkgift van de koeien vermindert. Als de melkveehouders de groei van zoolzweer willen stoppen, kost ze dat melkproductie, om precies te zijn 1,92 kilo melkeiwit per koe na tien jaar. De zoolzweer terugdringen kost nog meer productie.

Melkveehouders hebben echter nog een manier om de klauwaandoeningen via fokkerij terug te dringen. Ze kunnen ook kiezen voor stieren waarvan de dochters minder vaak bekapt hoeven te worden. Van der Spek berekende een erfelijkheidsgraad van 9 procent voor bekapbehoefte en dit geeft aan dat de behoefte voor bekappen ook een genetische aanleg heeft. Er is al een nieuwe fokwaarde voor bekapbehoefte van stieren.