‘Eiwitrijke krachtvoervervanger past in lage kostenstrategie’

Corné Zijlmans heeft een melkveebedrijf met 120 melkkoeien en bijhorend jongvee in Sprang-Capelle (NB). Hij beschikt over ruim 80 hectare kleigrond. Zijn bedrijfsvoering is gericht op lage voerkosten. Een krachtvoervervanger van eigen teelt past daarbij.

Corné teelt 4 hectare suikerbieten, 10 hectare maïs en 5 hectare Tundra winterveldbonen. De rest is grasland. De koeien produceren gemiddeld 8.600 kg melk (4,50% vet en 3,40% eiwit) en doen dat op zoveel mogelijk voer van eigen land.

In november 2017 zaaide de hij voor het eerst Tundra winterveldbonen. “De start viel niet mee”, herinnert hij zich. “We hadden in het eerste jaar meteen vorstschade. Omdat het gewas goed uitstoelt, viel de opbrengst uiteindelijk toch nog mee. Mijn conclusie was: hier moet meer uit te halen zijn.”

Die conclusie bleek terecht. In het tweede jaar haalde hij een opbrengst van 7 ton per hectare. De veehouder beschouwt de beheersing van onkruid als grootste knelpunt. “Je hebt in veldbonen minder spuitmiddelen dan in gras. En het gewas staat langer dan snijmaïs, dus het onkruid krijgt ook meer tijd om zich uit te zaaien.”

25 cent per kg droge stof

Corné voert de gemalen bonen in een gemengd rantsoen. “De bonen bevatten veel eiwit en daarnaast ook een redelijke hoeveelheid zetmeel. Dat past goed in het grasrijke rantsoen.” Het zelfgeteelde krachtvoer vervangt 1 op 1 een meelmengsel van soja en raap. Op de melkproductie heeft dit geen effect, op de voerkosten wel. “Als ik alle kosten reken, kom ik op 25 cent per kilo droge stof. Soja-raap kost 30 cent.”

Als bonus heeft hij ook nog gratis stro voor de kalverboxen en de afkalfstal. “Het is niet zo mooi goudgeel van kleur als tarwestro, maar het ligcomfort is net zo goed en de vochtopname en -doorlatendheid is zelfs beter.”

De melkveehouder kiest ook volgend jaar weer voor Tundra winterveldbonen. “Het liefst zou ik 10 hectare inzaaien, maar de voorwaarden voor derogatie laten dat helaas niet toe.”