Column: Oogsten en ‘schatgraven’ op het Canadese boerenland

We begonnen met het maaien van de luzerne en hebben daarna de gerst gehakseld. Hoewel het nog aardig nat was overal, hebben we de gerst toch goed in de bult gekregen. Vervolgens heb ik alle luzerne bij elkaar geharkt, waarbij de hydrauliekslang knapte. En dat uitgerekend in het ‘long weekend’ waarin alle winkels en bedrijven dicht zijn (iedere maand hebben de Canadezen een extra lang weekend, met drie vrije dagen). Omdat ik de hark niet meer kon opklappen, was het af en toe een uitdaging om van het ene op het andere perceel te komen.

Bij het harken van de laatste drie bunder gooide het weer toch nog roet in het eten. Opnieuw hebben we geroeid met de riemen die we hadden: het laatste perceeltje is gehakseld en ingekuild. Als ik nu achter de boerderij ben, moet ik er wel een beetje om grinniken. Het is net of we bij het oogsten hulp hebben gehad van de kaboutertjes: naast de heel grote maïs- en gerstbulten ligt een piepklein luzernebultje.

Feest van het jaar: de Sunnybrook PBR

Na de oogstdrukte was het fijn om wat tijd door te brengen met vrienden. Ik wil wat dat betreft graag een misverstand uit de wereld helpen. Uit reacties begrijp ik dat veel mensen in Nederland denken dat je in Canada hopeloos geïsoleerd woont. Het land is immers zo enorm groot. Nou zijn er hier ongetwijfeld plekken waar de dichtstbijzijnde buurman op drie uur afstand woont, maar in mijn woonomgeving valt dat allemaal erg mee. Ik heb in de tijd dat ik hier woon, veel nieuwe mensen ontmoet. Zoals Britt, bij wie ik nu in huis woon. Ik trof haar precies een jaar geleden op de Sunnybrook PBR (Professional Bull Riders).

De PBR is een rodeo bij een hotel-café in Sunnybrook, een vlakbij gelegen buurtschap. Binnen een kleine coral (omheind veld) proberen bij de internationale PBR-organisatie aangesloten waaghalzen zo lang mogelijk één van de rodeostieren te berijden. Voor kinderen is er ‘mutton busting’(rodeo op schapen), hilarisch om te zien. De PBR wordt altijd afgesloten met een groot feest. Daar had ik heel erg naar uitgekeken, want eerlijk is eerlijk: in Canada mis ik de schuurfeesten en boerenrockfestivals wel. In het PBR-weekend was Britt jarig, dus dat gaf alles een extra feestelijk tintje.

‘How are you today?’

Wanneer je in Canada iemand begroet, is het heel normaal om te informeren hoe het met die persoon gaat – zelfs als je diegene waarschijnlijk niet weer zult ontmoeten. Als ik boodschappen doe bij de kleine supermarkt in het dorp, word ik altijd blij van die lieve oude mevrouw achter de kassa. Dat is zo’n schat van een mens. Het voelt goed om de winkel binnen te stappen en haar met veel warmte in haar stem te horen zeggen ‘Hello dear! How are you today?’. Die keer dat ik bij het afrekenen een lolly van haar kreeg (‘Die lust jij ook wel’), moest ik erg lachen.
Als ik happy ben, heb ik zin om te bakken. Ik heb hier een keer overheerlijke zucchini chocolate chip muffins gehad, muffins met courgette en stukjes chocola erin. Klinkt als een onwaarschijnlijke combinatie, maar ze zijn echt zo lekker. Aan mijn boodschappen kon de kassamevrouw zien wat ik ging maken. Zij had ook nog wel een courgette voor me, zei ze. Die zou ze de volgende dag voor me meenemen. Toen ik die dag opnieuw bakingrediënten kocht, gaf ze me haar autosleutels. “Haal de courgette maar even uit mijn auto.”

Keukenschort

Omdat ik weet dat ook veel boerinnen dit stukje lezen, volgt hier het recept (en wie weet zijn er ook wel boeren die niet alleen tijdens de BBQ het schort voorbinden). Een aanrader voor iedereen die is uitgegeten in courgettesoep en een keer wat anders wil proberen met de oogst van de courgetteplant.

Beverjacht

Laatst ben ik door een vriend uitgenodigd voor een beverjacht. Het was een mooi avontuur om dit te mee te maken, ook al mocht ik zelf officieel niet schieten omdat ik geen wapenvergunning heb.
In de kleine riviertjes en kreken in onze omgeving zitten veel bevers. Hun dammen zorgen bij langdurige regenval vaak voor wateroverlast. Hele stukken bouwland en zelfs wegen kunnen overspoeld raken. Ik was nieuwsgierig of we tijdens de jacht inderdaad bevers te zien zouden krijgen. Dat is vast niet altijd het geval, dacht ik. Maar ik had het mis. De truc is dat de jager de beverdam iets uit elkaar trekt, waardoor het opgestuwde water begint te stromen. De bever reageert op dat geluid. Als hij tevoorschijn komt om het gat te dichten, was dat het voor hem. Op deze jacht zijn twee bevers geschoten.

‘Moonshine’

Als je tijdens zo’n jacht door oud bos en langs het water loopt, geniet ik. Niet alleen vanwege de natuur. Onderweg stuit je soms ineens op een oude schuur, waar nog ‘moonshine’ flessen omheen liggen. Hier werd dus tijdens de drooglegging, begin twintigste eeuw, stiekem drank gestookt. Inmiddels heb ik zo’n moonshine fles, met een korte hals en een oog eraan om hem op te tillen, op mijn kamer staan.
Ook kun je in de begroeiing zomaar een heel oud landbouwapparaat terugvinden. Zo zag ik een oude John Deere ploeg liggen, eentje waar nog een paard voor gelopen heeft. Hij ging deels onder het groen verstopt, maar zag er nog verbazingwekkend goed uit.
Dat is hier heel grappig om te zien: vanwege het (normaal gesproken) droge landklimaat gebeurt er eigenlijk niets met apparatuur, als je dat wegzet. Auto’s daarentegen roesten hier wel hard. Voornamelijk vanwege het zout en het vele zand dat hier in de winter wordt gestrooid. Maar ook de vele gravelwegen doen een auto geen goed, net als het spul dat de gemeente plaatselijk op het gravel sproeit om grote stofwolken bij huizen te vermijden.

‘Schatgraven’ in de bush

Dat hier weinig vergaat, bleek ook bij het opruimen van een stuk overwoekerd land op een door mijn boer aangekocht perceel. We hadden al een hoge brandstapel gemaakt van omgezaagde bomen, toen we opeens een oud boerderijtje aantroffen.

Het boerderijtje was zeker honderd jaar oud, maar zelfs de kippenren was nog intact. Dat er niks wegroest heeft in zo’n geval ook nadelen. We kwamen van alles tegen, tot de allerkleinste spijkers. Maar ook oude inmaakpotten, melkkannen, schoenen, het eerste model gloeilamp. Niet leuk voor de boer, al die rommel op zijn land. Maar ik genoot van de plotselinge sprong terug in de tijd. Het voelde als schatgraven. Bij het oppakken van spullen sloeg ik aan het dagdromen. Wat heeft dit materiaal allemaal meegemaakt? En wie zou die schoenen hebben gedragen?
Toen ik een kijkje nam in het oude woonhuis, zag ik dat er in kinderhandschrift een naam stond geschreven op een muurkastje. Ook de schroefdop van een oud conservenpotje vertelde een verhaal op zich. Aan de binnenkant van het deksel was nog duidelijk te lezen dat het om een nieuwe uitvinding ging. Zowel in het Engels als in het Frans werd er uitgelegd dat huisvrouwen dankzij de schroefdop niet meer met weckpotten met losse deksels en rubberen ringen in de weer hoefden. Dat scheelde veel moeite, terwijl de inhoud van het potje toch goed geconserveerd bleef.

Overwoekerd door struiken en met stevige bomen rondom stond er ook een oude combine. De scharnieren waren niet verroest, ik kon de kleppen gewoon openen om een kijkje binnenin te nemen. Er zaten zelfs nog houten onderdelen in. Die waren onaangetast, net als al het metaal binnenin. Echt gaaf om zo een blik te kunnen werpen in een historisch landbouwwerktuig. En eigenlijk raar dat het daar gewoon nog stond en aan zijn lot was overgelaten. Het ding bracht voor het oud ijzer 1000 dollar op. Dan vraag je je helemaal af waarom de oudijzerboer niet meer werk heeft op het Canadese platteland.

Elandstier

Dit soort belevenissen maken een ‘gewone’ werkdag heel bijzonder. Ook het onverwachts zien van groot wild in het veld blijft een indrukwekkende ervaring. Zo spotte ik pas geleden op korte afstand van mijn auto een grote elandstier. Wat een enorme knapen zijn dat! Een stier kan 3 meter lang en tot 800 kilo zwaar worden, en een schofthoogte van 2 meter bereiken.

Ik ben gestopt om hem te filmen, hoewel dat best spannend was. Elandstieren zijn vaak agressief en willen een auto nog wel eens te lijf gaan. Gelukkig ging alles goed en liet deze grote meneer zich nog even van zijn beste kant zien.

Dit zijn de ‘wauw!’-momenten in Canada, die me altijd bij zullen blijven. Inmiddels woon en werk ik hier alweer ruim een jaar en maken we ons op voor de maïsoogst. De tijd is voorbij gevlogen.